Í borgaralegu lýðræði er að finna fáeina burðarbita: Meirihlutavald, sanngirni í garð minnihluta, ábyrgð og málfrelsi sem miðar að skilvirkni í þeirri vinnu sem lýðræðið nær til. Þetta vita allir sem vilja. Án meirihlutavalds er ekki hægt að ná árangri og þess vegna eru hafðar upp reglur sem miða að því að meirihluti, til dæmis þings eða sveitarstjórnar, geti þjónað samfélaginu með því að afgreiða mál eftir faglegar umræður og pólitískar umræður. Þetta vita allir sem vilja.
Sanngirni meirihluta í garð minnihluta felst meðal annars í því að hann nái að koma sínum sjónarmiðum á framfæri og jafnvel móta afgreiðslu mála, allt eftir pólitísku landslagi í samkundunni. Á móti reynir upplýstur og sanngjarn minnihluti að virða þau sannindi að ávallt kemur að þeim tíma að rök með og á móti í máli eru ljós orðin – eins þótt ekki verði til nein brú á milli minni og merihluta. Þetta vita allir sem vilja.
Málfrelsi fylgir ábyrgð; sú ábyrgð að misnota ekki rúmustu fundarsköp, misnota ekki heimildir, sem eru ekki einu sinni tiltekinn réttur, svo sem heimild til andsvara, til þess eins að lengja umræður með samtölum við samherja, eins og í hverjum öðrum málfundarklúbbi hróðugra og einsýnna manna. Ábyrgð í umræðum felst í því nýta tíma í raunverulegar rökræður og frelsið í því að nýta það þar til ljós mynd af andstæðum sjónarmiðum, eða samstöðu, er til orðin. Linnulausar endurtekningar og málalengingar eru andstæðar borgaralegu lýðræði. Þetta vita allir sem vilja. Leikritið sem alþjóð er nú vitni að, eftir umræður fyrstu daga á Alþingi og í fjölmiðlum, þar sem öll helstu rök hafa fyrir löngu komið fram, jaðrar æ meir við farsa, bæði sorglegan og grátbroslegan en um leið alvarlegan því hann hindrar lýðræðislega kjörið þjóðþing í að starfa með eðlilegum og skilvirkum hætti.