Herra forseti. Það er af mikilli auðmýkt sem ég stend hér í dag og flyt mína jómfrúrræðu. Það eru forréttindi að fá að taka sæti á Alþingi. Ég tek því af mikilli ábyrgð. Ástæðan fyrir því að ég kveð mér hljóðs hér í dag er sú að pósthólfið mitt er yfirfullt af póstum frá fátækum Íslendingum, öryrkjum sem hrópa á aðstoð fyrir jólin. Mig langar að segja við ykkur: Ég sé og ég heyri og ef ég gæti svarað hverjum pósti og ef ég gæti hjálpað hverju og einu þá myndi ég gera það en á því hef ég ekki tök. Ég get hins vegar lagt mig alla fram við að standa með þeim málum sem koma hér inn á þingið til þess að veita þeim brautargengi til þess að við getum lagað stöðuna til lengri tíma. Mig langar að segja ykkur að fátækt þekki ég á eigin skinni. Ég var barnung móðir og ég hef verið notandi að alls konar þjónustu sem venjulegt fólk úti í samfélaginu eins og ég og þið þurfum að nota. Það sem mig langar til að tala um hér í dag er líka það sem er sammerkt með allri þeirri þjónustu sem ég hef þurft að nota sem venjulegur þegn í þessu landi. Elsti sonur minn sem ég eignaðist þegar ég var 14 ára gömul var langveikt barn. Barnaspítalinn er í Reykjavík. Ég er þolandi kynferðisofbeldis. Hjálpin er í Reykjavík. Ég er lögfræðingur að mennt. Ég þurfti að sækja mína menntun til Reykjavíkur.
Mig langar bara til að segja: Við erum öll hluti af þessu samfélagi en við sem erum af landsbyggðinni búum alltaf við skertan kost. ) Hér hefur verið talað um að fólk standa í röðum eftir jólamat. Víða á landsbyggðinni eru engar raðir af því að þar er engin hjálp. Þetta var það sem mig langaði að ávarpa í minni fyrstu ræðu.